Klan Wyspiańskich

Tylu dobrze zapowiadających się, zapomnianych, niespełnionych artystów i tylko jeden geniusz! Stanisław Wyspiański. Wokół tej zagadki krąży autor książki Klan Wyspiańskich…

Franciszek (ojciec Stanisława) był utalentowanym rzeźbiarzem, który z różnych powodów nie wykorzystał swoich talentów, jego brat Bronisław – nieprzeciętnym fotografikiem działającym na prowincji, z upływem lat niestety zapomnianym. Joanna (Janina) Stankiewiczowa pozostawiła rękopisy, nad którymi pochylają się badacze literatury. Najbardziej dociekliwi znają artykuły Zenona Parviego, a także jego dramaty, których nie wystawiają już dzisiejsze teatry. W kilku miastach stoją natomiast pomniki dłuta Tadeusza Błotnickiego, a jego dzieło Zarys historii ubiorów jest nadal antykwarycznym rarytasem.

O nich wszystkich nie pamiętalibyśmy, gdyby w połowie stycznia 1869 roku nie przyszedł na świat ich najsławniejszy krewny. Stanisław Wyspiański przeżył niespełna trzydzieści dziewięć lat – znacznie mniej niż Mickiewicz czy Norwid, mniej nawet niż Słowacki i Krasiński. A jednak pozostawił dzieło niezwykłe, zdumiewające rozległością i wszechstronnością. Żadne z jego dzieci nie zdobyło podobnej sławy, choć sztuka nie była im obca. Przybrany syn Teodor pisywał wiersze liryczne, choć marzył o poematach epickich. Po Mieczysławie zachował się w archiwach rodzinnych cały tomik. Stanisław malował i rzeźbił, lecz jego talent doceniało tylko najbliższe otoczenie.

Jan Tomkowski – eseista, prozaik, historyk literatury, badacz idei, profesor w IBL PAN; opublikował m.in. powieści: Ragadon (1985), Opowieści Szeherezady (1989), Czarny elementarz (2014), Jesień (2018), eseje: Juliusz Verne – tajemnicza wyspa? (1987, 2005), Mistyka i herezja (1993, 2006), Ciemne skrzydła Ikara (2009), „Pan Tadeusz” – poemat metafizyczny (2019), syntezy: Literatura polska (1993), Literatura powszechna (1995), Dzieje myśli (1997, 2002), Młoda Polska (2001), Dzieje literatury powszechnej (2008)

Patronat medialny